«Στάση Καμάρα» της Κατερίνας Παπαστεργίου

Πρωί, βροχή, Εγνατία, αστικό 31. Προορισμός στάση Καμάρα. Μπαίνεις βιαστικά ψάχνοντας απεγνωσμένα θέση, για να μη πιάνεσαι από δω και από κει, για να μη σ’ ακουμπούν, για να μη χάνεις την ισορροπία σου από τα απότομα φρεναρίσματα του οδηγού. Θέση δίπλα στο παράθυρο κοντά στην πόρτα, μπροστά στο μηχάνημα που βγάζει εισιτήρια. «Ήξεις αφήξεις», κάθε καρυδιάς καρύδι, ένα κάθεται δίπλα. Περίεργος, ανήσυχος, με μια φανερή νευρικότητα στα χέρια. Ρίχνεις μια ματιά κλεφτή με την γωνία του ματιού σου. Βρίζεις πρωινιάτικα την τύχη σου την γκαντέμα.

  Φέρνεις την τσάντα μπροστά στα πόδια σου και τη σφίγγεις. Φόβος. Τόσα γίνονται! Το χέρι σφίγγει και κοκκινίζει. Στην επόμενη στάση ανεβαίνει ένας κύριος, κοντοστέκεται μπροστά στο μηχάνημα και ψάχνει ψιλά. «Εισιτήριο διπλής διαδρομής ένα τριάντα;». Έχει μόνο ένα, στο άλλο χέρι χάρτινα «Δεν τα παίρνει, δεν δίνει και ρέστα το ρημάδι». Ο περίεργος, ο ανήσυχος, το πρεζόνι βγάζει ψιλά από την τσέπη του και του τα δίνει. Κανείς, ούτε ένας δεν έκανε κίνηση. Σιωπή! Το πρεζόνι, το κλεφτρόνι γιατί αυτά πάνε μαζί άλλωστε, έκανε εξυπηρέτηση όπως είπε. «Άνθρωποι είμαστε». «Και τα πρεζόνια άνθρωποι είναι». «Τ’ ακούς;».

  Και μίσησα τον εαυτό μου, με μίσησα για πρώτη φορά, που το χέρι υπάκουσε στον φόβο και έσφιξε και έγινε γροθιά. Γιατί οι ταμπέλες δίνονται εύκολα στους ανθρώπους, έχουν προλάβει πανάθεμάτες να τυπωθούν στο μυαλό από παλιά. Ανεξίτηλες, δύσκολα τις σβήνεις και ας κάνεις πως δεν υπάρχουν. Προέκταση των αντανακλαστικών σου γίναν. «Κρίμα αυτά τα παιδιά», έτσι λες όταν τα βλέπεις και ας το αρνείσαι, πρόλαβαν και σε «κάρφωσαν» τα χείλη σου, ψέλλισαν αυτά που σκέφτηκε ο νους σου. Κρίμα σε εμάς για την τσιγκούνικη ανθρωπιά μας και για το καχύποπτο άδειο χέρι μας.

   Σηκώνεται, παίρνει θέση μπροστά στην πόρτα. Πίσω του δυο-τρεις τουρίστες γυρνά και τους μιλά αγγλικά: «Εγνατία road is cheap», «Downtown Lacoste». Γελάει και βουρ για Ναβαρίνου. Οι περισσότεροι στην ίδια στάση, άλλοι με χέρια αδειανά και το πρεζόνι με λίγα ψιλά και χέρια ζεστά.

Τ’ ακούς; Τ’ ακούω να λες...

Σχέδιο «φουστανέλα» Γράφει ο Κώστα Γιαννακίδης

Κάπου θα υπάρχει ένα σχέδιο, έτσι δεν είναι; Μπορεί να βρίσκεται σε ένα συρτάρι στο Μαξίμου ή σε μια άκρη στο μυαλό του Τσίπρα. Ίσως να είναι στα βιβλία του Κοτζιά ή στα άρθρα του Βαρουφάκη. Πίσω από τον πίνακα της Ζωής, που χαμογελά ως η Μόνα Λίζα της τραγωδίας μας. Αν όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς σχέδιο, τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε. Πιθανότατα δε, τόσο μεγάλο που έκρυψε τον ήλιο από πάνω μας. Όμως, εντάξει, ας μην παίζουμε με λέξεις και άσκοπες εικασίες. Όλοι γνωρίζουμε ότι η επιτελική επάρκεια του πολιτικού προσωπικού εξαντλείται σε καμιά ίντριγκα της κακιάς ώρας, άντε και σε σιωπηρές συμφωνίες με ισχυρούς. Μέχρις εκεί. Το είδαμε και όταν ξέσπασε η καταιγίδα της κρίσης. Όχι, απλώς, δεν γνώριζαν τι να κάνουν, δεν ήξεραν και πώς ανοίγει η ομπρέλα. Δεν τόλμησαν καν να επιχειρήσουν την κατάρτιση ενός σχεδίου. Υπέταξαν τη χώρα στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των δανειστών της. Και φυσικά οι δανειστές λειτούργησαν συχνά ως dealer συμφερόντων, ελληνικών και ξένων. Όμως αυτά υποτίθεται ότι τελείωσαν, έτσι δεν είναι; Ξέρω, θα μου πείτε ότι είναι πιθανό πάνω στο τραπέζι του Μαξίμου να απλώνουν χάρτες, να φέρνει ο Πάνος στρατιωτάκια, ο Γιάνης ιδέες, ο Παππάς να το αναλύει επικοινωνιακά και ο Αλέξης να τρίβει το πιγούνι του. Δεν το πιστεύω. Δεν το πίστευα ούτε για τον Σαμαρά, ούτε για τον Παπανδρέου. Εκείνοι βάδισαν βάσει του βιβλίου που τους έδωσαν οι άλλοι. Ο Τσίπρας είπε ότι θα γράψει το δικό του. Δεν έχει γράψει λέξη.

Αν η κυβέρνηση διαθέτει σχέδιο, αυτό έχει ως κεντρικό πυλώνα τη διέγερση του λαϊκού αισθήματος έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Πολιτικά έχει βάση, αλλά  βρισκόμαστε σε λάθος αιώνα. Μεσοπρόθεσμα, όμως, δουλεύει. Δείτε, ας πούμε, πώς λησμονήθηκε η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και αναβίωσαν οι θηριωδίες των Ναζί. Εδώ, βέβαια, γίνεται και ένα λάθος στρατηγικής. Σημειολογικά ταυτίζουμε την κυβέρνηση της Γερμανίας με τους Ναζί, διαπιστώνουμε τη συνέχεια και εγείρουμε τις απαιτήσεις μας για τις πολεμικές επανορθώσεις. Την ίδια στιγμή, θεωρούμε ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν δεσμεύεται από πράξεις και υποθήκες της «μνημονιακής» διαχείρισης. Ας είναι. Και αν κάποιος τολμήσει να παρατηρήσει ότι η κατάσχεση του «Γκαίτε» είναι πολιτικά και πολιτισμικά μία εγκληματικά ηλίθια πράξη, τότε θα σημανθεί ως «γερμανοτσολιάς». Για την κυρίαρχη αντίληψη δεν υφίστανται πλέον απόψεις διαφορετικών αποχρώσεων. Υπάρχουν μόνο δύο. Με μας ή με τους άλλους. Και ακόμα δεν έχει συσταθεί η εξεταστική για τα μνημόνια που μπορεί να προσφέρει την εκκίνηση μιας δίκης κάθε Δευτέρα.

Όλα αυτά, φυσικά, εξυπηρετούν την ικανοποίηση του αισθήματος της αξιοπρέπειας, όπως τουλάχιστον περιγράφεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα τελευταία χρόνια ο πολιτικός λόγος των στελεχών του έχει αποκτήσει προνομιακή σχέση με την αξιοπρέπεια. Όμως πάνω από όλα, εξυπηρετούν τον βασικό πολιτικό στόχο του αποπροσανατολισμού. 'Ολες οι κυβερνήσεις το κάνουν. Απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ έλαχαν ακραίοι καιροί. Οι παθογένειές μας, λοιπόν, ξορκίζονται με τη δαιμονοποίηση των εχθρών. Το έλλειμμα ουσίας, καλύπτεται με συναίσθημα. Θα χρεοκοπήσουμε με αξιοπρέπεια. Η έμφυτη ροπή της κοινωνίας προς την εσωστρέφεια επενδύεται με φοβικά αισθήματα για τους «ξένους». Οι έννοιες του γένους και του έθνους καθίστανται κυρίαρχες στην πολιτική ρητορική και μάλιστα επί κυβερνήσεως Αριστεράς που είναι εξ ορισμού διεθνιστική. Σπαρτιάτες σκεπάζονται από τις ασπίδες τους στις Θερμοπύλες. Το επιδοκιμάζει το 60% της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και ορθό ή, τέλος πάντων, δεν σου αφαιρεί το δικαίωμα να αμφισβητείς την ορθότητά του. Αλλά πόσο εύκολο είναι πια να αμφισβητείς; Ένα από τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας είναι ο σεβασμός της άποψης που μειονεκτεί πληθυσμιακά. Αυτό τώρα απειλείται. Όχι από την κυβέρνηση. Από την κοινωνία. Κανένας δεν σου επιβάλλει τον σκασμό. Απαιτούν, όμως, να μιλήσεις όπως εκείνοι.

Μία διαπραγμάτευση μεταξύ κρατών, που πάντα γίνεται με όρους υποκόσμου την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, περιβάλλεται πλέον με όρους ηθικής, καλού και κακού. Και όμως, η ηθική μας είναι απάνθρωπα μονομερής. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε ότι η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν έχει άδικο. Με το 30% των δανείων που έπεσαν στον ελληνικό κουβά μπορούσε να λυθεί το αναπτυξιακό πρόβλημα της Αφρικής. (Σχετικές μελέτες υπολογίζουν ότι 100 δισ. ευρώ θα άλλαζαν τον οικονομικό χάρτη της ηπείρου.) Η ηθική μας δεν φτάνει μέχρις εκεί. Περιορίζεται σε στενά όρια και περιθώρια. Δυστυχώς χωρίς ρεαλιστικό προσανατολισμό και ευγενείς σκοπούς. Όταν οι δανειστές μας συμπληρώνουν πίνακες με αριθμούς, εμείς προσπαθούμε να εκπληρώσουμε συνθήματα και να πληρώσουμε γραμμάτια προς το εγχώριο κατεστημένο. Η εθνική μας προοπτική δεν βλέπει προς το μέλλον, αλλά προς τα πίσω. Σε εκείνα που χάσαμε, σε όλα όσα μας έφεραν εδώ. Είμαστε, άλλωστε, ένα έθνος που προτιμά να καταφεύγει στο παρελθόν από το να διαμορφώνει το αύριο.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης υπόσχεται μέχρι τον Ιούνιο να παρουσιάσει ένα σχέδιο το οποίο θα επιτρέψει στη χώρα να πορευτεί προς την κανονικότητα. Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει αυτό το σχέδιο; Αλλά και να υπάρχει, πώς μπορεί και συνδυάζει ιδεοληψίες με τις απαιτήσεις των καιρών; Στέκεται μία χώρα σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, αναθέτοντας την παραγωγική της ανασυγκρότηση στον Π. Λαφαζάνη; Δεν προσαρμόζουμε το παλιό στο νέο. Ζητάμε από το νέο να γίνει παλιό. Η χώρα σύρεται πάλι σε μνημόνια χωρίς η οικονομική ολιγαρχία, οι καρχαρίες και τα πιράνχας να υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης. Όμως φλυαρώ. Να, η άνοιξη ανθίζει και ο Ευαγγελισμός ευλογεί τον αγώνα του έθνους για λευτεριά. Να ράψουμε φουστανέλες για την εξέδρα. Και μία φορεσιά των Σπετσών, να βγει και η Μπουμπουλίνα μπροστά στη Βουλή, να καμαρώσει νιάτα. 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=40000

Το Σύμφωνο Τσίπρα-Καμμένου Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ

Αν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε χιούμορ θα έκανε μια πολύ πιο λιτή δήλωση: «Ανθ’ ημών Πάνος Καμμένος». Το αναφέρουμε, όχι επειδή «Το Κίνημα» θα μπορούσε να είναι ένας λογικός Αριστερός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διότι - αν το καλοσκεφτούμε - και οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» είναι επίσης κόμμα από διάσπαση. Παρ’ όλα αυτά έδειξαν μια αξιοσημείωτη αντοχή. Αυτή είναι η τρίτη εκλογική αναμέτρηση που τους βάζει στη Βουλή. Δεν γνωρίζουμε ποιο κομμάτι της σοφίας του ελληνικού λαού παράγει τέτοιες επιλογές, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Ο ιδεολογικός αχταρμάς των ΑΝΕΛ επικονιάζει και ευρύτερους χώρους, με πρώτο αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ.

Μοιάζει με ελληνικό ανέκδοτο το γεγονός ότι στο εγχείρημα «πρώτη φορά Αριστερά», ο κ. Τσίπρας προέκρινε για συνεταίρο του, τον δεξιότερο της Ν.Δ. κ. Πάνο Καμμένο. Βεβαίως, η σταλινογενής Αριστερά έχει παράδοση σε τέτοιους ακροβατισμούς· με τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος» υπογράφτηκε το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ιστορικό δεδομένο ότι η ακροδεξιά πάντα την έφερνε στην Αριστερά. Είναι πως η νέα κυβέρνηση σηματοδοτεί διπλή στασιμότητα. Το Αριστερό Ρεύμα θα φρενάρει τις αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες θα φρενάρουν τις εξίσου αναγκαίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, όπως είναι η ιθαγένεια, το σύμφωνο συμβίωσης κ.ά. Το ευτύχημα είναι ότι η προηγούμενη συγκυβέρνηση φρόντισε να μη νιώσουμε κανένα σοκ απότομου φρεναρίσματος, αφού είχε επιβραδύνει σε βαθμό στασιμότητας όλα όσα έπρεπε να γίνουν για να βγούμε από την κρίση.

Αλλά και το γνήσιο τέκνο της αδόκιμης οργής των ΑΝΕΛ, η κ. Ραχήλ Μακρή σάρωσε με την κόκκινη σημαία στον νομό Κοζάνης. Το χειρότερο, μάλιστα, δεν είναι ότι η κ. Μακρή, πρώτευσε, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες της για τύπωμα 100 δισ. ευρώ. Ετσι κι αλλιώς πολλοί έκαναν πολιτικές καριέρες διαλαλώντας στο πανελλήνιο αστοιχείωτα πράγματα· ο κ. Αθανάσιος Μπούρας της Ν.Δ. εκλέγεται αδιαλείπτως μετά «την κυρία Κρούγκμαν», ο κ. Γιάννης Μιχελογιαννάκης, παρά το «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» πρώτευσε με τον ΣΥΡΙΖΑ στον νομό Ηρακλείου. Η επικονίαση της «Αριστεράς» με τον ιδεολογικό αχταρμά των ΑΝΕΛ φαίνεται και από το γεγονός ότι πολλοί εξ ευωνύμων άρχισαν να ασπάζονται την άποψη της κ. Μακρή «ναι, υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να τυπώσουμε μερικά δισ. του ELA...» και άλλα τέτοια τερπνά.

Το ίδιο έγινε και χθες (Δευτέρα 26.1.2015), όταν πουρνό πουρνό διάφοροι - αξιοσέβαστοι κατά τα άλλα «Αριστεροί» - άρχισαν να διαλαλούν, «ναι, αλλά ο Καμμένος δεν είναι και τόσο Δεξιός» ή «αυτό που μετράει είναι το αντιμνημονιακός...». Η κατάσταση θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με τον Ελέφαντα και τον «Ριζοσπάστη», όπου ο εγγονός ρωτά τον κομμουνιστή παππού του αν πετάει ο ελέφαντας. «Τι ανοησίες είναι αυτές;» αποκρίνεται θυμωμένος ο παππούς. «Μα, το γράφει ο Ριζοσπάστης», λέει ο μικρός. «Ε, πετάει, τώρα... Σηκώνεται μερικά μέτρα στον αέρα, όλο κι όλο...» ανταπαντά ο πιστός κομμουνιστής. Απλώς ελπίζουμε ότι το ξέπλυμα των ΑΝΕΛ από διάφορους του ΣΥΡΙΖΑ είναι -όπως στο ανέκδοτο- λόγω της πίστης τους στην κομματική γραμμή. Ευχόμαστε δε να είναι αναστρέψιμη η διαφαινόμενη μετάλλαξη από την επικονίαση.