"Παιχνίδια του Παππού και της γιαγιάς"
Γράφουν: Έφη Νίκου, ερευνήτρια-λαογράφος κ΄ Σταύρος Γιωλτζόγλου, ιστορικός
Ένα βιβλίο για το παιχνίδι, και μάλιστα το παραδοσιακό, αποτελεί ταπεινό
λύχνο, πλην σωτήριο φάρο, στα πελάγη του παιδαγωγικού σκότους που μας
έχει κατακλύσει από παντού κι έχει αφενός συντρίψει τις παιδικές ψυχές,
αφετέρου αποδομήσει το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον που εξασφάλιζε
τις αναγκαίες συνθήκες για μια υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη στα νέα μέλη
της κοινωνίας. Χάθηκε η οικογένεια, η αυλή, ο δρόμος, η γειτονιά κι η
αλάνα όπου το παιδί σταδιακά ασκούσε τις κινητικές, μιμητικές και
γλωσσικές δεξιότητες, ενώ παράλληλα και με το χρόνο αφομοίωνε
δημιουργικά το σύστημα αξιών της κοινωνίας των ενηλίκων, ώστε να
καταστεί ένα χρήσιμο και δημιουργικό μέλος της. Το παιχνίδι-αντικείμενο
και το παιχνίδι-λειτουργία συνιστούσαν την σοφή παιδαγωγική πράξη που
αλάνθαστα εξανθρώπιζε κάθε νέα ύπαρξη και την παρέδιδε στην κοινωνία
ψυχικά και σωματικά υγιή. Η υγεία αυτή εξασφαλιζόταν από την επαφή με
τους ανθρώπους και το περιβάλλον.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Αναρτήσεις
